Toen er een nichtje kwam logeren en op de studeerkamer mocht slapen, was het eerste wat ze zei toen ze binnenkwam: ‘Dit lijkt wel een bibliotheek!’ Voor mij is dat een positieve opmerking. Ik hou van bibliotheken. Ik heb plaatjes van bibliotheken als screensaver, als opgeslagen afbeeldingen in mijn computer en als herinneringen in mijn hoofd. Lopen en speuren langs meters boekenplanken is voor mij als zoeken in een schatkamer naar een nieuwe schat.

Zo vond ik bij het inpakken van de koffer voor mijn vakantie een klein, geel, zelf uitgegeven boekje met een Indonesische naam erop en de titel ‘Geroepen’. Het boekje bevat memoires, geschreven door dr. W. Mintardja Rikin en zijn vrouw G.A.R. Rikin-Bijleveld, over hun leven in Indonesië en (o.a.) Nederland.

Opgegroeid in arme omstandigheden in een kampung vlak bij Jakarta, later strijder in het gewapende Indonesische verzet, in alle armoede en roerige tijden, zocht W. Mintardja Rikin steeds naar een weg om te kunnen leren. Het lukte. En hij werd predikant zoals zijn vader.

Hij trouwde met een Nederlandse vrouw. Zij studeerde ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Leiden en werd na haar studie als zendingspredikante naar Bandung uitgezonden.

Na het dienen van verschillende gemeentes in Indonesië, is ds. Rikin in Nederland dominee geweest in Vroomshoop-Daarlerveen en Sint Maartensdijk en Tholen. Aan het einde van hun leven vestigden ze zich opnieuw in Indonesië.

Het is indrukwekkend, hoeveel deze ds. Rikin heeft meegemaakt en op het spel heeft gezet voor zijn roeping. Al lezend merk ik hoe zijn leven leest als een spannend verhaal. Daarbij gezegd hebbend, dat hij bewust niet vertelt over alle vreselijke dingen die hij heeft gezien en meegemaakt.

Zijn belevenissen en beleving van het kerkelijk leven in Indonesië en Nederland zijn mij niet vertrouwd. Maar op een punt in het verhaal voel ik verwantschap opkomen in zijn zoektocht naar gemeenschap en een levend geloof. Met trots vertelt hij over een project dat hij tot tweemaal toe opstartte in Indonesië. Hij maakte een christelijke versie van de bekende wayang poppen.

Ten tijde van de machtsovername van president Soekarno door president Suhartoe, een tijd vol moord en doodslag, voert hij met een gezelschap het verhaal op van David en van de val van Sauls koninkrijk. Vele jaren later treedt hij opnieuw op met een andere groep over het levenswater en Jezus. Zo, schrijft hij, gebruikt hij de Sudanese cultuur van de wayang poppen als een middel om de bijbelse boodschap over te brengen.

Hij ziet deze nieuwe vorm als een goede manier om in de toekomst op een aansprekende manier het evangelie te laten klinken. Zoeken wij in onze roerige tijden ook niet steeds opnieuw naar aansprekende manieren om nieuwe vorm te geven aan oude overtuigingen?

Het doet me denken aan de uitspraak in Mattheüs 13:52 over iedere leerling in het koninkrijk van de hemel die uit zijn schatkamer nieuwe en oude dingen tevoorschijn haalt. Onze inzichten over geloof en leven bouwen meestal voort op het inzicht dat je al had. Oude schatten worden als nieuw. Ik hoop de komende tijd weer nieuwe schatten te ontdekken.