Blog: De ruimte van Pinksteren Blog: De ruimte van Pinksteren
Ruimte
Als geboren Fries, ben ik opgegroeid met ruimte. Eenmaal buiten het dorp van mijn jeugd strekten de velden en akkers zich uit tot zover het oog reikt. Geen skyline van een stad in zicht, maar de kerktorens van het volgende dorp. Ertussen de kleuren van het groen van de aarde, het zwart-wit van de koeien, en daarboven witte wolken aan de blauwe hemel. Heel veel ruimte. En vaak veel wind. Aan wind en ruimte denk ik als het over de heilige Geest gaat. ‘De wind waait waarheen hij wil. Je hoort hem, maar je weet niet waar hij vandaan komt en waar hij naartoe gaat. Zo is het ook met de Geest: Je weet niet waar hij vandaan komt en hoe hij werkt. Want hij hoort bij de hemelse wereld’ (Joh. 3:8). 

Ruimte door vaste kaders te doorbreken
De favoriete theoloog van mijn vader, O. Noordmans – die erom bekend staat dat hij veel ruimte in zijn theologie maakte voor de heilige Geest - schrijft in een meditatie hoe de Geest volkomen vrij blijft in zijn werkingen en bewegingen. De Geest doorbreekt alle vaste vormen en vaste kaders. Dat is waar Jezus ruimte voor maakt: De tollenaar Zacheüs is een afvallige van Israël, maar Jezus noemt hem een zoon van Abraham. De vrouw die de voeten van Jezus zalft met olie uit een albasten flesje wekt ergernis op bij de leerlingen, maar haar daad wordt door Jezus uitgeroepen tot een daad die overal ter wereld in herinnering zal worden geroepen bij de verkondiging van het goede nieuws. Jezus schept ruimte, zodat mensen getroost kunnen worden. De Trooster, de heilige Geest doet niet anders dan doorbréken. Zo zorgt de Geest ervoor dat we ons heil niet zoeken in van alles dat vast ligt, maar ons laten meenemen op de onbekende weg naar Gods toekomst (Uit: Verzamelde werken 8, 1980, pag. 350). Dat zeg ik graag mee. Ook als een wens en bede om dat te durven; ons te laten meevoeren en ons hart en leven te laten vernieuwen. 

Getuige zijn van geloofsbelijdenis
Een moment waarop de liturgie van de kerk daarvoor ruimte wil maken, is tijdens de Pinksterdienst waarin één van onze gemeenteleden belijdenis aflegt van haar geloof. Naar de liturgie van onze kerk delen we als getuigen in de gelofte die gedaan wordt ‘je toe te wenden naar Christus en naar zijn Rijk dat komt’. Naar de dus nog onbekende weg die daar naar toe leidt. Mooi hoe deze gelofte juist met Pinksteren zal klinken en ruimte schept. 
 
terug